6 - 7 Eylül 2019, Cuma - Cumartesi / Kurtalan – (tren) Ankara - (otobüs) İstanbul, (33.–34. günler)
Bugün dönüş günüm. Erkenden hazırlanıp pedal basmam gerekmiyor. Geceden de çantaların çoğunu hazırlamıştım. Almış olduğum meyveli yoğurdu tüketerek eksik kalan malzemeleri de çantaya yerleştiriyorum. Trenin kalkışı 8’de. Erkenden gideyim de rahat rahat bisikleti yüklerim.
ÖE’den ayrılışım 7’yi az geçe. Gar çok yakında. Bisiklete binmeyeceğimden günlük kıyafetlerleyim. ÖE’nin önünden giden yokuşu hafifçe inip sağa dönüp aradaki geçitten trenin önüne vardım bile. Hazır, bekliyor beni. Yataklı en son vagon (8.). Furgon ise en önde. Normalde bisikleti furgona yüklerim ama kondüktöre gene de sorayım, belki alır. Kabul ediyor. Bisikleti vagonun sonuna yerleştiriyoruz. Güzelce sabitleyip kompartımana geçiyorum. No 15 bir günlük evim olacak.
Kurtalan Ekspresi, ilk seferine Cumhuriyetin kuruluşundan 21 yıl sonra, 29 Ekim 1944’de başlamış. Batman, Diyarbakır, Malatya, Elazığ, Sivas, Kayseri, Kırıkkale ve Ankara, 1212 kilometre. 23 saatte aldığı yazılı. Göreceğiz! Bu hattı ilk kullanıyorum. Birazdan hafif hafif hareket ediyor tren. Ve doğunun kırsalı içinde yol almaktayız. Tren yolculuğu rahat bir yolculuk. Pencereden çevreyi izleyerek sürüyor. Batman sonrası geçtiğimiz bölge sonsuza dek mısır ekili. Hepsi de kurumuş, biçilmeyi bekliyor.
Diyarbakır’a geldik. İstasyonda pide-simit arıyorum, yok. Büyük su ile dönüyorum trene. Diyarbakır sonrası, sol taraftaki arazi çok ilginç; irili ufaklı taş-kaya ile kaplı. Koyu renk bir arazi. Yemekli vagonuna geçip sallama bir çay içiyorum, 3 liraya. Sıcak geliyor içerisi, kompartıman daha rahat. Fazla oturmayıp mekanıma döndüm. Malatya’ya vardığımızda 1 saat 15 dakikalık bir gecikme vardı. Kondüktör genelde oluyor demişti.
Üç saatlik bir rötar ile Ankara garına varıyoruz (10.30). Bundan sonra yolculuk otobüsle devam edecek. 11.30 biletimi bir saat ilerisine değiştirmiştim. Bisikleti tekrar yükleyip Ankara otogarına pedallamaktayım. Bu Konya yolu, trafiği de vahşi. Ankaralılar hızlılar. Zırt pırt yakınımdan geçiyorlar.
12’de otobüsüm geliyor. Muavin anlayışlı, samimi birisi. Bisikleti yüklemek sorun olmuyor. Güzelce sabitledikten sonra 12.30’da hareket ediyoruz. 16 nolu koltuktayım. Tek kişilik. Rahat oluyor. İyi oldu bu uygulama.
Şu iki günün tarihimizde nasıl bir utanç yeri var değil mi? 6-7 Eylül 1955, bu toprakların gördüğü belki de en acı günlerden ikisi. Bu kapkara günlerde; ellerinde kazma, balta ve sopalarla sokaklara dökülen binlerce kişi gayrimüslimlere ait ev ve işyerlerini yakıp yıkmış, tecavüz ve darp olayları yaşanmıştı. 6-7 Eylül utanç günlerinden sonra bu topraklarda hiçbir şey eskisi gibi olmadı.
1955 yılı Türkiye’de siyaseten en karışık dönemlerden biriydi. Menderes hükûmeti içeride vadettiği şeyleri yapamıyor, ekonomi gün geçtikçe kötüye gidiyordu. Dışarıda ise özellikle Kıbrıs’ta yaşanan sorunlar can sıkıyordu. Bu sorunlar diğer yandan hükûmetçe içeride olanları unutturmak için bir malzeme olarak da kullanılıyordu.
1955’in yaz döneminde, Kıbrıs’taki gerginlikleri takiben özellikle Hürriyet gazetesinde İstanbul’da yerleşik Rumlara karşı bir kışkırtma kampanyası başlatılmıştı. Yapılan haberlerde Patrikhane’deki din adamlarının Kıbrıs’taki Rum bağımsızlık mücadelesi için para topladıkları iddia ediliyor, insanlar kışkırtılıyordu. Diğer yandan Kıbrıs Türktür Cemiyeti (KTC) de kamuoyunda Kıbrıs konusundaki hassasiyeti arttırmak için yoğun çaba içindeydi. Buna şimdilerde AKP’nin kadrolarını oluşturan Milli Türk Talebe Birliği (MTTB) ve Türkiye Milli Talebe Federasyonu (TMTF) gibi öğrenci örgütleri de destek veriyordu.
Resmi kaynaklara göre 4 bin 214 ev, 1004 işyeri, 73 kilise, 1 sinagog, 2 manastır, 26 okul tahrip edildi. Tabii bunlar resmi rakamlar sadece. Kiliselere saldırıldı, içindeki kutsal resimler, haçlar, ikonalar ve diğer kutsal eşyalara zarar verildi. 73 Rum Ortodoks kilisesi ateşe verildi. Olaylarda 11 kişi hayatını kaybetti. Helsinki Watch örgütünün bir raporuna göre ise ölenlerin sayısı 15 olarak kayıtlara geçiyordu.
Olaylar üstelik sadece Beyoğlu’nda gerçekleşmiyordu. Rumların yoğun olarak yaşadığı semtler; Beyoğlu, Kurtuluş, Şişli, Nişantaşı, Eminönü, Fatih, Balat , Eyüp, Bakırköy, Yeşilköy, Ortaköy, Arnavutköy, Bebek, Moda, Kadıköy, Kuzguncuk, Çengelköy de bu vandallıktan ve ırkçılıktan nasibini alıyordu. Tahrip edilen işyerlerinin sadece yüzde 59’u Rumlara aitken, kalan yüzde 17’sinin Ermenilere, yüzde 12’sinin Yahudilere ait olması ise olayın ırkçı boyutunu gözler önüne seriyordu.
Türkiye bu utanç günlerinden gereken dersleri aldı mı? Bence almadı. Bugün de nefret söylemlerini Suriyeliler için duyuyoruz. Yok “TOKİ evleri Suriyelilere bedava veriliyor”, yok “Suriyeliler istediği üniversiteye sınavsız giriyor” ya da “Suriyelilerden vergi alınmıyor” gibi gerçeklikten uzak haberler. Bu şekilde nereye varırız ki?
Gündüz yolculuğunu daha çok seviyorum. Arada kestiriyor, mola verdiği yerde bir filtre kahve ile kendime geliyor, seyrede seyrede İstanbul’a 18.15 gibi varıyoruz. Muavinin de yardımıyla ön tekeri kolayca takabildim. Bu sefer Kamil Koç hiç üzmedi, kolaylıkla taşıdı bisikleti. Hiç bir yeri yamulmadı-çizilmedi. Giderken amma laf işitmiştim şoförden. Neredeyse beni Irmak tren istasyonunda indirmeyip Kırıkkale’ye kadar götürecekti.
Ev Dudullu terminaline çok yakın olduğundan 5 dakika bile sürmüyor varmam. Firu’yu garajda köpeklerle meşgulken buluyorum. 4 haftalık hasret sona eriyor.
 |
Kurtalan ÖE’den ayrılışım 07.10
|
 |
| Kurtalan Ekspresi |
 |
Yataklı vagon
|
 |
| Normalde bisikleti furgona yüklerim ama kondüktöre gene de sorayım, belki alır. Kabul ediyor. Bisikleti vagonun sonuna yerleştiriyoruz |
 |
| Kurtalan Ekspresi, ilk seferine Cumhuriyetin kuruluşundan 21 yıl sonra, 29 Ekim 1944’de başlamış |
 |
| Yemekli vagonda içilen... |
 |
| ... çay sallama L |
 |
Ankara Otogar’ında otobüs bekliyoruz
|
 |
Muavin anlayışlı, samimi birisi. Bisikleti yüklemek
sorun olmuyor. Güzelce sabitledik
|
 |
Mideyi sakinleştirmek lazım J
|
Sonuç: Muhteşem bir tur, muhteşem bir rota. 1476 km yol pedallamışım (Garmin 1391 km diyor çünkü açılmadığı zamanlar oldu). Yürüdüklerimi de eklersem kim bilir kaç olur? 34 gün evden uzak kaldım. 83,3 kg ile çıktım 80,3 kg ile döndüm. Tura başlarken: ön çantalar topl. 15 kg, arka çantalar topl. 12,7 kg, gidon+tulum 2,7 kg, hepsinin toplamı 30,4 kg ağırlıktaydı. Tur boyunca mataraların suyu ve alınan yolluklarla 33-34 kg’ı bulmuştur yükümün ağırlığı. Not aldığım harcamalar toplamı 3965 lira. Buna ıvır zıvır ufaklar hariç. 2478 lirası nakit, üstü kredi kartı ile.
‘Urartuların İzinde’ turu böylecene tamamlanmış oldu.
[bisikletle]Türkiye: Urartuların İzinde; İstanbul – (otobüs) Ankara – (tren) Kars – Kağızman – Tuzluca - Iğdır – Doğubayazıt – Çaldıran - Erciş – Adilcevaz – Tatvan - (otobüs) Van<>Tatvan - Hizan – Bahçesaray – Çatak – Pervari – Şirvan – Siirt – Baykan – Bitlis – Muş – Kulp – Silvan – Bismil – Batman – Kurtalan – (tren) Ankara – (otobüs) İstanbul
Turun başı [bisikletle]Türkiye: Urartuların İzinde
[bisikletle]Türkiye: Urartuların İzinde
Kars-Kağızman = 49,25 km
Kağızman-Tuzluca = 60,63 km
Tuzluca-Iğdır = 48,61 km
Iğdır-Doğubayazıt = 57,78 km
Doğubayazıt-Çaldıran = 68,27 km
Çaldıran-Erciş = 72,05 km
Erciş-Adilcevaz = 70,31 km
Adilcevaz-Tatvan = 72,24 km
Tatvan-Hizan = 47,21 km
Hizan-Bahçesaray = 69,69 km
Bahçesaray-Çatak = 63,21 km
Çatak-Pervari = 73,58 km
Pervari-Şirvan = 71,65 km
Şirvan-Siirt = 27,49 km
Siirt-Baykan = 47,77 km
Baykan-Bitlis = 57,27 km
Bitlis-Muş = 76,67 km
Muş-Kulp = 95,50 km
Kulp-Silvan = 87,91 km
Silvan-Bismil = 60,58 km
Bismil-Batman = 53,42 km
Batman-Kurtalan = 60,31 km
Toplam 1391,40 km
 |
| Öngörülen rota |
Ön hazırlıklar: Öngörülen rota / Yolun yükseklik grafiği / Uzaklıklar / Konaklama adres ve telefonları / Ön görüşmeler / Gezilecek + Görülecek yerler / Bisiklet için gerekenler / Kendim için gerekenler / Telefon + Kamera + Ses kayıt cihazı ve aksesuarları / Bilgisayar + Tablet ve aksesuarları
 |
| Konaklama adres ve telefonları |
